Kadraj

Hayatın kıyısından insanları izlediğimi düşünüyorum bazen.
Sanki ben orada değilmişim de dışındaymışım gibi.
Birbirlerini düşünmüyor gibi gözüküyorlar çoğunlukla.
Aslında insanlar birbirini düşünüyor, ama düşünmemezlikten geliyor.
(Hepimiz insan sayılırız bir yerde)


Sessiz kalma hakkımıza çullandığımız anlar oluyor bazen.
Böyle zamanlarda iç sesim, dış ses olsun istiyorum.
Sonra aklıma;
Gerçeklerimi duymayı hak etmeyenlere doğru bir söz söylememek için,
Ağzımı ellerimle kapatmam geliyor.
Vazgeçiyorum.


Ne kadar etraflıca düşünsem de, kadraja sığdıramadığım meseleler var.
Gerçi sen bütün olasılıkları kafanda tasarlasan da,
Nasılsa hiç aklına gelmeyen bir olasılığı yaşıycaksın.

Neyse,

Zaten hayatında bir kere her şey yerli yerinde olsaydı, kendine yabancı olurdun.

Böylesi güzel, böylesi kusurlu.