2 Nisan 2012 Pazartesi

Kelimelerini öptüm

    İnsanların güzel kelimeleri vardı, kelimelerin de anlattığı güzel insanları.
Onu tanımadan önce kelimelerini keşfettim.Kelimeleri gerçekten beni anlattığı için mi bu kadar etkilendim yoksa ondan zaten çok önceden etkilendiğim için mi kelimeleri bu kadar etkileyici geliyordu bilmiyorum.Bilmiyor olmak kötüdür.İnsan sebebini bilmediği şeylerden korkar.Kelimeleri beni yakalamıştı aynı üzerinde olan bakışlarımı yakaladığı gibi.Korkuyordum.
-Güzel konuşan adamlardan hep korkmuşumdur zaten. 
  Ama bu sefer ki korkum daha başkaydı çünkü bu adam sadece güzel konuşmuyordu, güzel düşünüyordu.Diğerlerinden farklı bir şeydi bu.Diğerleri sadece karşısındakini etkilemek için konuşuyordu.O ise kendisiyle konuşuyordu.Yazıyordu.
   Bir kızı yazmış.Eski sevgilisini.Okudum.-Aslında yazdığı her şeyi okudum.Sevgilisini anlatırken süslü cümleleri olmamış.Kendi nasıl hissediyorsa öyle yazmış; sade, basit, hislerinin en yalın haliyle yazmış.Çünkü kendisiyle konuşuyor, yazdığı kız okumuyor, niye abartılı konuşsun ki?Kimseye göstermek zorunda değil, inandırmak zorunda hiç değil.Hoşuma gitti.
   Bir insanın yazdıkları onu ele verir.Siz birini tanımaya nasıl başlarsınız bilmiyorum ama kağıda yazdığı, ya da kendi kendine konuştuğu herhangi bir yer, benim için kendini bana anlatmasından daha gerçektir.
   O kelimeleriyle yakaladı beni.

   Bir insanın kelimeleri size dokunuyorsa, elleri çok uzakta değildir diye bir şey okumuştum bir yerde.
Doğru olduğunu biliyorum.Çünkü hiç bir zaman dış görünüşüne bakarak birinden etkilenmedim.Her zaman kelimeleriyle yakaladılar beni.Bu da öyle olacak gibi gözüküyor ve ben korkuyorum çünkü güzel konuşan adamlar yüzünde her zaman güzel bir hüzün bırakır.

 Ona yakalanmak istemiyordum.
Ama bir yanım da bunu çok istiyordu.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder