21 Mayıs 2013 Salı

Çamur Göz

Ardımda bıraktıkça önüme çıkması yetmezmiş gibi,
Ben kaçtıkça üstüme gelen insanlar var.
Aslında çoktan alışmış olmam gerekiyordu,
Hala bu durumu neden yadırgıyorsam.
Çamura bulanmış iki ayak gibi oldu gözlerim, 
Sürekli birilerinden kaçırıyorum.
Sürekli bir görmeme isteği.

Neden diye soracak olursanız;
Bir zamanlar birbirimizde gördüğümüz şeyleri,
Sonrasında birbirimize çok görmemizden kaynaklanıyor.
Ya da bir daha düşündüm de;
Aslında sandığımız gibi değil, kandığımız gibi olduklarını anlamamızdan kaynaklanıyor.

Ama bakmıyor olmam, görmüyor olmam demek olmuyor tabi ki.
Görmeden de anlayabiliyorum mesela üzerimdeki bakışlarını.
Düşüncelerin de kokusu var.
Ve burnunuz iyi koku aldığı sürece,
Karşınızdakinin ne düşündüğünü anlamanız da mümkün oluyor.

Söylemek istediğim şu ki;  görmezden gelmişsin, yorulmuşsundur.
Otur bir soluklan.
Sonra gülümse, 
Gülümsemen o insanlara inat olsun, hem de onlara rağmen.
Ve unutma ki,
O insanlar aslında kimin yanında olman gerektiğini daha iyi anlaman için varlar, o kadar.


Hiç yorum yok:

Yorum Gönder